آیا می‌توان با فردی که عواطف خود را پنهان می‌کند، ارتباط برقرار کرد؟

چه جالب. چند وقت پیش با کسی آشنا شدم که اصلا احساساتش رو نشون نمیداد. اول حس میکردم از من خوشش نمیاد، اما بعد فهمیدم فقط ترس از صمیمیت داره. بحث رو با آرامش پیش بردم و بعد چند ماه کم کم باز شد.

یاد گرفتم نباید فشار آورد. بعضیا فکر میکنن با مجبور کردن طرف به حرف زدن نتیجه میگیرن، ولی اینکار فقط دیوار بلندتری میسازه. بذار همه چی با زمان پیش بره.

خیلیها وقتی میبینن طرف مقابلشون سرد شده، خودشون هم سرد میشن. این بزرگترین اشتباهه. باید ثابت باشی و نشون بدی که قرار نیست بخاطر این رفتار تو هم عوض بشی. ثبات داشتن کلید کاره.

اشتباه دیگه اینه که فکر کنی مشکل از توئه. بعضی وقتا اون طرف واقعا بهت علاقه داره ولی نمیتونه نشون بده. نباید خودتو بزنی به نشنیدن و بیخیال بشی.

یه چیز جالب که تو پست نگفته بود: گاهی اوقات آدما با کاراشون احساساتشون رو نشون میدن نه با حرفاشون. اگه دقت کنی میبینی چقدر سعی میکنه تو رو خوشحال کنه یا بهت اهمیت بده، حتی اگه مستقیما نگه دوستت دارم. این همون زبونه که باید یاد گرفت خوندنش.

گاهی اوقات آدم فکر می کند اگر احساساتش را پنهان کند قوی تر به نظر می رسد. اما من یاد گرفتم که این کار فقط باعث سنگین تر شدن بار دل می شود. یک روزی بود که همه چیز را توی خودم ریخته بودم و فکر می کردم کسی متوجه نمی شود. تا اینکه یک دفعه از یک چیز کوچک ناراحت شدم و همه ناراحتی های قبلی یکجا بیرون زد.
خیلی ها می گویند مرد که گریه نمی کند یا زن که نباید احساساتش را نشان دهد. این حرف ها فقط باعث می شود آدم ها از خودشان دور شوند. من قبلا باور داشتم اگر غم هایم را نشان ندهم یعنی آدم با شخصیتی هستم. اما حالا می دانم اشک ریختن هم بخشی از انسان بودن است.
پنهان کردن احساسات مثل این است که یک گلدان شکسته را با رنگ بپوشانی. از بیرون سالم به نظر می رسد اما داخلش ترک های بزرگی دارد. من این اشتباه را کردم و سال ها با خشم و ناراحتی زندگی کردم. تا اینکه یک روز فهمیدم اگر احساساتم را بپذیرم راحت تر می توانم با آنها کنار بیایم.
بعضی وقت ها آدم فکر می کند اگر احساساتش را بروز دهد دیگران ضعیفش می دانند. ولی برعکس، وقتی من شروع کردم به گفتن حرف هایم، دیدم مردم بیشتر به من احترام گذاشتند. آن موقع فهمیدم که راستگویی احساسی نه تنها آدم را ضعیف نمی کند، بلکه باعث می شود ارتباط ها واقعی تر شود.
یادم می آید روزی بود که کلی استرس داشتم اما تظاهر می کردم همه چیز خوب است. بعد یک دوست قدیمی گفت “چهره ات این روزها خسته به نظر می رسد”. همان موقع فهمیدم که آدم ها بیشتر از آنچه فکر می کنی متوجه حالت درونی تو می شوند. از آن روز تصمیم گرفتم بیشتر خودم باشم.
حرف نزدن درباره آنچه در دلت می گذرد شبیه این است که بخواهی یک کوه یخ را در اتاقی کوچک پنهان کنی. دیر یا زود آب می شود و همه جا را می گیرد. من این را زمانی فهمیدم که بعد از ماه ها سکوت، یک شب همه ناراحتی هایم مثل سیل بیرون ریخت. آن شب یاد گرفتم که بهتر است کم کم احساساتم را بیان کنم.
هیچ کس نمی تواند همیشه قوی باشد و این اشکالی ندارد. من قبلا فکر می کردم اگر ناراحتی ام را نشان دهم دیگران فکر می کنند آدم ضعیفی هستم. اما حالا می دانم که شجاعت واقعی یعنی بتوانی بگویی “من هم گاهی اوقات آسیب پذیرم”. این تغییر نگاه زندگی ام را دگرگون کرد.

انگار دقیقا توی ذهن من رو کردی با این مطلب. بعضی آدما واقعا قلعه‌های محکمی دور احساساتشون میکشن و نفوذ بهش کار راحتی نیست. من یه دوستی داشتم که هیچوقت حرفی از درونش نمیزد، همیشه صورتمو نگاه میکرد که ببینم واکنشم چیه بعد تصمیم میگرفت حرف بزنه یا نه.

فکر کنم یه چیز مهم اینه که نباید بذاری طرف حس کنه زیر ذره‌بینه. یه جورایی باید بازی رو عوض کرد. مثلا گاهی خودت کم کم از ضعف‌هات بگی تا طرف بتونه اعتماد کنه. اینطوری فشار از روش برداشته میشه و شاید بتونه راحت‌تر حرف بزنه.

یه مورد دیگه که دیدم جواب میده اینه که بهش نگیم “حس تو چیه؟” مستقیم. بهتره بگی “بعضی موقعا آدما تو این شرایط فلان حس رو دارن، تو چی؟” اینطوری طرف احساس خطر نمیکنه و ممکنه واکنش بهتری نشون بده.

من یه مدت با پسری بودم که اصلا احساساتش رو پنهان میکرد. بعد فهمیدم پدرش همیشه بهش میگفته مرد گریه نمیکنه و این حرفا. فکر کنم بعضی آدما اصلا یاد نگرفتن چطور احساسشون رو بیان کنن، نه اینکه نخوان.

یه ترفند کوچیکم اینه که گاهی سکوت رو حفظ کنی. بعضی وقتا سکوت بهتر از هر سوالی طرف رو وادار به حرف زدن میکنه. اینو موقعی فهمیدم که دیدم دوستم بعد یه سکوت طولانی خودش شروع کرد به تعریف کردن یه مشکل شخصی که هیچوقت دربارش حرف نزده بود.